Enkele dagen na het overlijden van zijn voorganger Brian Jones, maakt Mick Taylor tijdens het legendarische Hyde Park-concert in juli 1969 zijn debuut bij de Rolling Stones. Als jongen ging hij de band in, als junkie kwam hij er in 1974 uit. Taylor vreesde dat hij nog een jaar in de Greatest Rock’n’roll band in the world niet zou overleven. Letterlijk. Ondertussen zaten zijn vingerafdrukken wel op een paar van de beste albums, die Jagger & Co. maakten, zoals Get-yer-yaya’s out!, Sticky Fingers en natuurlijk Exile on Main St. Ook stond hij natuurlijk in de opstelling bij onder meer de iconische en nogal sleazy Stones-tour dwars door de States in 1972.
Geen Pink Floyd!
Volgens veel Stones-fans was de periode met Taylor dan ook meteen hun beste periode. Daar valt trouwens wel iets op af te dingen, want in die 57 jaar (!) dat die tweede Mick niet meespeelde hebben ze toch ook best leuke dingen gedaan. Bovendien ging Taylor er live vaak met de Jagger/Richards-composities vandoor. Vooral riffmaster Keith was on stage zichtbaar niet blij met Taylor’s frivole uitstapjes op de snaren. Dit waren immers de Stones, niet Pink Floyd. Exit dus Taylor, die ook niet blij was dat hij voor sommige nummers (Winter, Moonlight Mile, Time waits for no One) nooit credits had gekregen. Terecht overigens. Maar om nu te zeggen, dat Taylor van start ging met een glanzende solo-carrière, neuh, dat niet.
Verliefd in Groningen
Hij liet zich nog wel als sessie-gitarist inhuren door Bob Dylan, maar vooral de laatste twintig jaar tourt hij langs kleine zaaltjes, met – jawel – voornamelijk Stones-fans. Zo kwam hij in de jaren nul terecht in Groningen, waar hij actief deel ging uitmaken van de muzikanten-scene. In deze bruisende stad ontmoette hij ook zijn huidige liefde, een studente verpleegkunde, die ook zijn manager werd. Omdat zij oorspronkelijk uit Drenthe komt, woont het stel (er is een leeftijdsverschilletje) nu heel happy in een boerderijtje in Diever. Daar staat Mick overigens bekend als een kluizenaar, die de locals bij de bakker nauwelijks groet (een doodzonde, daar). En de Stones? Daar is ie weer een beetje vriendjes mee. Soms staat ie zelfs nog voor een paar nummertjes met ze op het podium. Rock on!
