Als kind kon ik er al jeuk van krijgen: van die types die tijdens etentjes of op feestjes alleen maar klagen over hun lichamelijke ongemakken.
Vaak waren dat dan mensen op middelbare leeftijd. Zoals vriendinnen van mijn moeder die op haar verjaardag (tijdens het wegwerken van een groot stuk slagroomtaart) zaten uit te weiden over hun hoge cholesterolgehalte en bijbehorende bloeddruk. Ik kon daar niet tegen en maakte me dan zo snel mogelijk uit de voeten. Kwaaltjes leken me iets om juist NIET over te praten. Ergens wist ik al jong: wat aandacht krijgt, wordt alleen maar groter.
Dat mantra heb ik geprobeerd vast te houden. Ook nu ik zelf de leeftijd begin te krijgen dat er weleens wat aan mijn lijf mankeert, houd ik mijn mond stijf dicht.
Niemand hoeft te weten dat ik een eksteroog heb op mijn linker middenteen, dat soms zo veel pijn doet dat ik mijn schoen moet uittrekken. Of dat ik periodes heb dat het in m’n heup schiet, waardoor ik nauwelijks uit m’n bed kan komen. Gewoon om de simpele reden dat het niet boeit, maar dan ook echt niet.
Maar goed, feit is natuurlijk wel dat ik ouder word. En dat er op een gegeven moment kwaaltjes komen die mijn leven écht gaan beheersen. Bij mijn vent, inmiddels vijftigplusser, is dat verval al meedogenloos ingetreden. Zo heeft hij al meer dan twee jaar last van zijn knie. Daar wordt hij goed chagrijnig van, want hij wielrent graag en die knie blijft maar dwarsliggen. Daarnaast heeft hij regelmatig pijnlijke plekjes in zijn neus, jeuk tussen zijn tenen, ontstoken nagelriemen én heeft hij last van zijn duimen. “Zou het artrose zijn?” vroeg hij laatst. “Hmm, zou kunnen”, mompelde ik binnensmonds, niet van plan er te veel woorden aan vuil te maken.
Maar goed, feit is natuurlijk wel dat we ouder worden. Dat valt niet te ontkennen. En ook onze sociale kring wordt ouder. Vorige week kwam een bevriend stel bij ons eten. Leuke mensen, met wie we vroeger naar festivals en concerten gingen, veel dronken en het erg, erg laat maakten. Op de vraag: ‘Hoe gaat het met jullie?’ begon zij over haar slapeloosheid. Voor we het wisten zaten we in een kwaaltjesgesprek, dat bijna de hele avond duurde. Niet dat het laat werd, want ze moesten vroeg naar bed – wie weet pakte ze dan toch nog wat uurtjes slaap.
Misschien kunnen we er niet meer aan ontkomen. Is dit ons lot. Zullen sociale events nooit meer hetzelfde zijn en praten we alleen nog maar over wat ons mankeert. Het is de leeftijd, zeggen we dan.
Toch kun je er ook anders naar kijken. Want hé, iedereen van vijftig plus mankeert tenslotte wel wat, of het nou haaruitval, doorgezakte voeten of een midlife-depressie betreft. Dan kunnen we er maar beter een beetje om lachen, toch? Moet je ons nou zien staan met z’n allen, stelletje krakkemikkige sukkels. Gaan we huilie-huilie doen? Nee joh, kom, we nemen nog een wijntje.
Laat die overgang maar komen.
Foto: 123RF
Falder.nl is de grootste mannen 50+ site van Nederland.
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
