Lieve Joris (oude namen zijn in 2060 weer helemaal hot…),
‘Paniek hier, jongen, deze afgelopen week. Het aantal bedden op de IC leek even ontoereikend voor de enorme aanwas van corona patiënten in Nederland.
Voortdurend was de vraag in het NOS Journaal (hebben jullie dat nog elke avond?) of we straks niet moesten gaan beslissen wie wel en wie niet door mocht naar een IC-bed. Ben je inmiddels 70, slecht ter been, te zwaar of kettingroker, dan moet je vrezen voor je leven.
Een columnist schreef zelfs: ‘We zijn mensen van 80 jaar aan het redden die veel te zwaar zijn. Die mensen zouden na 2 jaar maximaal toch wel omvallen.’ Uiteindelijk bleken we nog genoeg beademingsapparaten bij elkaar kunnen scharrelen om iedereen in leven te houden. Er was ook een verzoek aan buurland Duitsland (Bestaat dat land nog bij jullie?) gedaan om eventueel daar patiënten te stallen. Stel je voor: Duitsland! Geef je de pijp aan Maarten in… Duitsland. Dat is bijna nog erger dan gewoon doodgaan.
Afijn, in de tussentijd zitten we allemaal nog thuis en kondigt de overheid als een Koreaanse heilstaat gewoon allerlei maatregelen af die onze vrijheid behoorlijk beknotten. Natuurlijk is er veel discussie over. De een schreeuwt zich schor op Facebook (was ooit een social platform in onze tijd), terwijl andere ‘deskundigen’ over elkaar heen tuimelen met hun enige ‘waarheid’. Maar het grappige is: in deze tijd van corona is alles waar en ook niet waar, omdat niemand het weet! Een heel soms zegt iemand nog eens iets zinnigs.
Zoals deze week een filosoof in de Volkskrant (papieren krant!) die zich afvroeg wat mensen zouden kiezen als het ze op de man af werd gevraagd: bewegingsvrijheid, menselijk contact en een sociaal leven of een inperking van die vrijheden ter bescherming? ‘Het zou kunnen dat een aantal in de afweging tussen eenzaamheid en het risico op de dood niet voor een quarantaine zouden kiezen. Ook omdat de maatregelen geen garantie bieden dat besmetting uitblijft.’ Was getekend filosoof en voormalig arts Marli Huijer. Ook in hetzelfde artikel een heerlijk relativerende opmerking over de sterfelijkheid van de mens. Waarom accepteren we toch zo moeilijk het feit dat we ooit doodgaan? De dood hoort nu eenmaal bij het leven. Ze zegt: ‘Ik weet eerlijk gezegd niet eens wat het doel is van de maatregelen. Proberen we te voorkomen dat het aantal ic-bedden vol raakt? Proberen we te zorgen dat zo min mogelijk mensen besmet raken? Of willen we dat niemand sterft aan corona?’
Joris, in jouw tijd is het waarschijnlijk allemaal anders. De medische wetenschap heeft een ongekende hoogte bereikt. Dankzij super medicijnen en geavanceerde operatietechnieken zijn de kerkhoven leger dan ooit.
Misschien is de robotisering in jouw jaar een geaccepteerd fenomeen en is opa van 153 jaar op zijn hersenen na geheel herbouwd uit glanzend plaatstaal en hoogstaande software. De dood is verbannen uit het leven en worden jullie fluitend 203.
We zijn inmiddels beland in de anderhalvemetersamenleving, zoals onze premier (leven jullie nog in een democratie, moeilijk woord, even Googelen maar) heeft verteld. Afstand houden. Nog maanden misschien wel. Maar zo is de mens niet bedacht. Een mens wil fysiek contact. Het voelt raar om steeds met een grote boog om iemand heen te moeten lopen.
Toch is dit de nieuwe realiteit of zoals ze met gevoel voor understatement roepen: het nieuwe normaal. Ik wil er nog even niet aan wennen. Ik ben liever abnormaal.’
Foto’s: 123RF
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
Volg ons op Twitter: @FalderNL en mis niets dat elke dag leuk, interessant of tof is.
