Het Nederlands Dagblad deed in maart 2021 onderzoek onder 509 mensen van 18 jaar en ouder, toen de coronacrisis een jaar oud was. Dat roept de vraag op welke invloed de crisis heeft gehad op hoe Nederlanders tegen de dood aankijken. Bijna 30 procent is zich door de crisis meer bewust geworden van de eigen sterfelijkheid. En bijna een kwart is sinds de komst van het virus vaker gaan nadenken over zijn of haar eigen sterven.
Wij, mannen richting de 60 jaar, denken al veel vaker na wat er na dit aardse tranendal gaat komen. Probleem met nagenoeg alle mensen is dat ze de dood niet als een normaal fenomeen van het leven willen zien.
Als je geboren wordt, start de aftakeling al. Na je 20e gaat het best snel, na je 40e supersnel en na je 60e is er geen redden meer aan. Supertrage celdeling, je krijgt last van bijna alles, je rug, prostaat, spieren, je jongeheer hapert en de plas komt in een serie druppels voorbij als 10 jaar afleveringen van Friends.
Ik, zeurende man, ben ooit misdienaar geweest en dan kom je pas echt in het voorportaal van de allerhoogste. Althans, dat zeiden de priester en de pastoor tegen mij. Als 10-jarig jongetje moest ik in mijn miskloffie, en een groot ijzeren kruis in mijn knuisten gevat, voorop de begrafenisstoet lopen, richting de laatste rustplaats.
Ik geloofde toen nog heilig in de katholieke kerk en de baas ervan. Starend naar al die huilende gezichten aan de modderige randen van het gapende graf begreep ik het verdriet niet. Je ging notabene naar de hemel? Daar waar altijd de zon scheen, je geen hypotheek betaalde, je nooit naar je werk of school hoefde, en als Jezus het beliefde mocht je de hele dag aan het zwembad liggen met lekkere blondines en cocktails van minimaal 15 euro per stuk. Toen nog guldens natuurlijk, maar dat wisten ze in de hemel nog niet.
Nee, geloven bracht louter voordelen en het vooruitzicht op een veel beter en zorgeloos leventje dan dit hier in de prut van het moeras, dat wij schaamteloos en met enige trots als Nederland aanduiden.
Mensen moeten niet zo zeuren. Corona, kanker, griep, autocrash, vliegongeluk, onder de tram lopen, steekpartij, kogel in het lijf, het leven is nu eenmaal 1 groot risico. Dat maakt het ook weer fascinerend en nooit saai.
Dood zijn, dat is pas saai. En dat kun je nog lang genoeg zijn.
Of je dan in de hemel komt? Ik ben bang dat ik iedereen moet teleurstellen. Dood zijn is nooit meer slapen, zullen we maar zeggen. Bovendien, waar moeten al die miljarden mensen heen in de hemel. Geen plek.
Ik dan? Ik denk dat ik weer onderdeel word van het sterrenstof van al die miljarden sterrenstelsels in ons grenzeloze heelal. Eeuwig zweven in een oneindig niets. Veel mooiere gedachte toch?
Foto: 123RF
Falder.nl is de grootste mannen 50+ site van Nederland.
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
