“Bent u hier alleen?” vraagt de arts in het Maag Darm Levercentrum. “Ja, natuurlijk ben ik hier alleen…” denk ik tijdens een onwillekeurige knik “…een ziekenhuisbezoekje is toch niet zo ingewikkeld?” In een flits realiseer ik mij dat de dame die mij zo indringend aankijkt zojuist een slecht nieuws gesprek is begonnen. Nog geen tien minuten geleden friemelde dezelfde dame een buisje met daarop een camera dwars door mijn keel richting mijn slokdarm. “…ik maak mij ernstige zorgen…” vervolgt zij professioneel het gesprek. “…zo ernstig zelfs dat ik wil dat u met spoed vervolgonderzoeken gaat doen”. Het is eind maart van dit jaar.
Kanker is een loterij en blijkbaar heb ik de hoofdprijs gewonnen. Ik ben competitief ingesteld, maar deze keer had ik toch echt niet willen winnen
Twee weken later volgt de definitieve uitslag: “U heeft slokdarmkanker en uitzaaiingen in de lever.” Het blijkt al vergevorderd te zijn, wat niet ongewoon is bij deze vorm van kanker. Tumoren in de slokdarm kunnen heel lang groeien voordat ze tot klachten leiden. En hebben dan ook voldoende tijd om uitzaaiingen te veroorzaken. “Er is geen kans meer op genezing…” zo is de keiharde boodschap; “…we kunnen alleen nog proberen uw leven een beetje te rekken.”
Daar sta je dan. Eénenvijftig jaar en tot voor kort altijd fit & gezond. Niet-roker, een zeer matige drinker. Twee keer in de week hardlopen, met een goede conditie en perfecte BMI tot gevolg. Het ergste wat ik op de afgelopen decennia op gezondheidsgebied achter de rug heb, is een hardnekkige oorontsteking. Het mag allemaal niet baten. Kanker is een loterij en blijkbaar heb ik de hoofdprijs gewonnen. Ik ben competitief ingesteld, maar deze keer had ik toch echt niet willen winnen. “Dit is een typisch geval van botte pech” aldus de arts.
Inmiddels is mijn leven compleet veranderd. Chemokuren, scans, bloedafnames, een biopt, DNA-analyse en een reguliere greep uit een inmiddels uitpuilende medicijnkast worden afgewisseld met talloze gesprekken met artsen in allerlei ziekenhuizen over de (on) mogelijkheden van vervolgbehandelingen. Het leidt helaas allemaal tot niets. Inmiddels is het secundaire probleem mijn primaire probleem geworden: mijn leverfunctie verslechtert in rap tempo en de fysieke klachten nemen toe. Zonder lever kun je niet leven, en de vraag is hoe lang mijn lever het nog uithoudt. Langer dan enkele maanden in ieder geval niet.
De afgelopen tijd heb ik mijn ziekte openlijk besproken: met familie, vrienden, zakenrelaties, kennissen. Maar ik realiseer mij dat ik veel meer mensen ken dan ik de afgelopen maanden gezien of gesproken heb, en dat veel mensen geen idee hebben wat mij is overkomen. Er zomaar tussenuit piepen zonder iets van mij te laten horen is niet echt iets voor mij. Vandaar dat ik besloten heb dit nieuws ook te delen op LinkedIn. Om je gedag te kunnen zeggen en je te bedanken voor de rol die je in mijn leven hebt gespeeld. Voor de mooie tijd, de gesprekken, de inspiratie, de lach, de traan of adviezen die je mij hebt gegeven. Maar ook om je te bedanken voor de rol die ik in jóuw leven mocht vervullen. Voor velen uit mijn netwerk waarschijnlijk een klein en onbeduidend rolletje, voor anderen wat groter en belangrijker.
Daarnaast wil ik je nog even laten stilstaan bij de betrekkelijkheid van het leven. Het kan écht zomaar opeens voorbij zijn, zo weet ik inmiddels uit ervaring. Doe wat met dat inzicht.
Wát precies kan ik niet voor je bepalen, maar ik ben in ieder geval blij dat ik altijd mijn eigen pad heb gevolgd. Niet het leven leiden dat anderen van je verwachten, maar doen waar je zélf gelukkig van wordt. Ik heb mijn droom geleefd, zij het in een veel kortere vorm dan ik van plan was.
Privé ben ik supergelukkig en zakelijk heb ik de mooiste avonturen beleefd: een internationale opleiding en carrière, mogen bouwen aan wat een van de mooiste bedrijven van Nederland en België is geworden, een business bestseller schrijven en zowel kleine als grote ondernemers met raad en daad terzijde staan. En in toenemende mate spelen met de balans tussen werk en plezier, gewoon doen wat ik leuk vind. Zoals Abram Lincoln ooit zei: “In the end it’s not the years in your life that count; it’s the life in your years.”
Leef je droom – het kan zomaar opeens voorbij zijn. Michel Schaeffer
Foto’s: Unsplash
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
Volg ons op Twitter: @FalderNL en mis niets dat elke dag leuk, interessant of tof is.
