Vaderdag op de derde zondag in juni? Voor Veerle niet. Voor Veerle is het elk jaar op 6 juni al vaderdag, en ze ‘viert’ dat.
Op die donderdag zaten we voor de achtste keer bij elkaar. Acht jaar geleden ging haar vader dood, op 6 juni 2011, nog maar 43 jaar oud. Veerle, nu 24, op de uitnodiging: ‘En dit jaar heb ik ook nog iets bijzonders te melden’.
Ik kende vader Joachim goed. Een jongensachtige man. Timmerman van beroep maar niet een gewone timmerman, een ambachtsman, een orthopedisch chirurg maar dan met hout. Niveau: door een ingewikkelde spiegelconstructie nóg meer zonlicht in de kamer. Ook kon hij prachtig tekenen. Hij tekende zijn vrouw, zijn moeder en elk jaar, voor haar verjaardag, een treffend portret van zijn dochter. Ik zag de map met zestien Veerle’s, van baby tot tiener.
De laatste tekeningen van Joachim werden in de overvolle aula bij zijn crematieplechtigheid getoond, op een groot scherm naast de kist.
Samen met haar moeder vertelde Veerle(16) hoe dat de afgelopen maanden was gegaan. Joachim was kwaadaardig ziek, wist dat hij hooguit nog een half jaar zou leven. Na een eerste chaotische paniekmaand hing er een wolk van sereniteit boven het verhoogde bed in de achterkamer. Er werd veel gepraat, maar ook getekend. Veerle: ‘Ik zat op zijn bed, soms een hele middag, en papa tekende mij. Dat wilde hij graag. Ik ben nog maar zestien jaar maar hij tekende een volwassen vrouw. Papa zei dan: kijk, dit ben jij, láter’. Veerle lachend achter het stuur. Veerle blij in trouwjurk. Veerle: ‘En altijd lang haar, hij vond mijn lange haar mooi’. Ze wist al vroeg dat ze later in een ziekenhuis wilde werken. Dus te zien: Veerle in verpleegstersuniform, met er onder: ‘Veerle, 23 jaar’. In zijn schetsboek haalde Joachim de tijd in, beleefde hij zijn niet gegunde toekomst. Veerle: ‘Tijdens onze gesprekken de afgelopen weken gaf hij me ook nog allerlei adviezen. Hij had een paar keer in het ziekenhuis gelegen en daar een erg lieve verpleegster meegemaakt, ene Hanna. Papa zei tegen mij: ‘Als je later raad nodig hebt, ga met Hanna praten, die begrijpt het’. Ook zagen we een uitgewerkte schets van een volwassen vrouw met een kind. Er stond onder: ‘Veerle met haar zoontje. Getekend door opa’. Acht jaar geleden aarzelde Veerle nog tussen verpleging en onderwijs. Op het scherm zagen we een volwassen Veerle voor een klas kinderen staan. We lazen: ‘De favoriete juf’. Bij de crematie las Veerle voor. Haar moeder nam het op de juiste momenten over, anders bleef het te lang stil: ‘Joachim zei herhaaldelijk: laat de keuzes vooral aan Veerle, ze is verstandig, maar laat haar zéker doorgaan met haar pony’s’. Op het scherm zagen we een volwassen vrouw op een galopperend paard. Eronder: ‘2022, Veerle geniet’.
Zo, dat was donderdag 6 juni 2019. Vaderdag. Joachimdag. Er lagen tekeningen op tafel, Veerle wees op de verpleegstertekening en zei: ‘Ik kan jullie zeggen, over acht dagen begin ik in het ziekenhuis. Mijn droom komt uit, eindelijk’.
Natuurlijk zat iedereen aan hetzelfde te denken.
Deze column van Rob van Vuure (Bladendokter, columnist oa in MarketingTribune) verscheen eerder in het Haarlems Dagblad
Foto: https://nl.depositphotos.com/stock-photography.html
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
Volg ons op Twitter: @FalderNL en mis niets dat elke dag leuk, interessant of tof is.
