Hallo allemaal, wat fijn dat je dit leest. Want dankzij de serie van De Luizenmoeder weten we dat we de noodklok moeten luiden. Nederlandse kinderen worden tegenwoordig voorbereid op een toekomst als Tinky Winky, Laa-Laa, Dipsy of Po. Alsof ze later gaan wonen in Teletubbiesland. Daar waar altijd de zon schijnt, iedereen lief is voor elkaar. Waar geen jaloezie heerst of smerige spelletjes worden gespeeld. In De Luizenmoeder zien we, dat ouders en scholen er alles aan doen de kinderzieltjes niet te beschadigen. Kinderen mogen zelfs elkaar op school niet uitnodigen voor een verjaardagspartijtje. Anderen zouden zich weleens buitengesloten kunnen voelen. Wij van Falder vragen of ons af, of dit uiteindelijk goed is. Is het niet net zoals met bacteriën? Als het lichaam er te weinig van binnenkrijgt, ook de slechte, wordt het juist bevattelijk voor ziekten.
(artikel gaat na filmpje verder)
Welke schooltijd is beter?
Als kinderen maar voortdurend uit de wind worden gehouden, hoe leren ze dan voor zichzelf opkomen? Want het moderne leven is nog steeds een ‘survival of the fittest’. Wij vragen ons oprecht af, welke schooltijd nu beter is? De huidige of die van ons? Oké, we werden wel eens buitengesloten of gepest. Een bloedneus na een knokpartij was zeker niet ongewoon. Als er getrakteerd werd, graaiden we gretig in de snoeptrommel. En als iemand jarig was, wist iedereen wie op het partijtje mocht komen en wie niet. Het schoolplein was de leerschool voor later. De Juf Anken uit die tijd maakten zich echt niet druk om een zwaaiprotocol. Want geen ouder haalde het in zijn hoofd ons naar school te brengen. In ‘no time’ hadden we de spelregels door. Het was niet altijd leuk, maar zo kweekten we eelt op onze ziel. Bleek later best van pas te komen. Jong geleerd, oud gedaan. In plaats van een zwaaiprotocol dan maar een weerbaarheidsprotocol? Juf Ank, iets voor u?
