VORIGE WEEK VIEL BUURMAN BOB – MET ZELFGEKOCHTE VIAGRA-PILLEN – TEN PROOI AAN PRIAPISME: EEN AANHOUDENDE ERECTIE VAN ZIJN PENSEEL DER LIEFDE. NIET FIJN. IN WANHOOP BELT BOB EEN RONDJE UROLOGEN. VANDAAG DEEL 2 (EN SLOT).

Bob: “Bij de tiende uroloog had ik eindelijk beet. Uroloog George was net voor zichzelf begonnen en vond het ‘wel geinig’, mijn geval. Het probleem was dat hij de volgende ochtend naar het grote urologencongres in Berlijn moest. Maar, zei George: ‘Als jij nou gewoon eens meeging? Dat is interessant voor de collega’s en die weten vast wel een oplossing.’

“Een hele wagon van de ICE naar Berlijn zat vol urologen, alleen maar mannen. Het  was een jolige boel. Urologen zijn veel leuker dan ik had gedacht. Eén droeg een T-shirt met de tekst ‘I love the smell of UROLOGY in the morning’. Lachen!

“Ik werd direct in hun midden opgenomen, alsof ze mij aan snuit of kruis direct herkenden als priapisme-patiënt. Of George had al geappt over mij in het urologengroepje, dat kan natuurlijk ook. Ter hoogte van Osnabrück was de helft van de urologen dronken en bij Hannover lag iedereen doodmoe achterover. George zei zachtjes tegen me: ‘Bob, kun jij je nu nog voorstellen dat een van hen jou morgen fantastisch zal kunnen helpen? Maak je geen zorgen. Als uroloog voel ik aan m’n water dat het allemaal goed komt.’

Bob: “De volgende ochtend waren alle urologen in de grote congreszaal opmerkelijk fris. De voorzitter deed de opening en daarna volgden twee saaie lezingen waar ik niets van begreep. George zei tegen mij: ‘Ik eerlijk gezegd ook niet helemaal, maar het mooiste komt nu Bob.’ De voorzitter zei: ‘Het is bijna lunchtijd. Willen alle uitgenodigde patiënten nu naar voren komen?’ George gaf me een duw. ‘Jij ook. Lopen Bob. Het podium op.’

‘Dein Pinsel der Liebe ist wieder bereit, Herr Bob.’

Ik werd voorgesteld als Bob de Boer uit Utrecht Nederland, 56 jaar, en priapist. Niemand keek ervan op. Alle aandacht ging uit naar de andere trofeeën, waaronder een Limburger met bananenpenis en een Sloveen die dacht dat zijn penis alle wensen kon vervullen, als hij er maar hard genoeg over wreef. Veel interessanter dan mijn geval, vonden de urologen, het was eigenlijk een soort van wedstrijd. Enfin… ik mocht mee met Heinrich The Plumber, een van de meest legendarische urologen van Duitsland, een vakman zei George. Achter de congreszaal was het Franziskus-Krankenhuis (‘ze noemen het ook wel het Schwanziskus’, zei George). Daar gaf Heinrich me wat pijnstillers en zoog met een naaldje een paar deciliter bloed uit mijn penis. Ja, dat deed even pijn. Daarna schudde hij er wat aan en toen zei hij, ik zal het nooit vergeten: ‘Dein Pinsel der Liebe ist wieder bereit, Herr Bob.’ Dat geloof je toch niet. Wat een avontuur hè.

“ ‘s Avonds was het een drukte van belang in de betere Berlijnse bordelen. Die waren voor het grootste deel door het urologencongres afgehuurd. Ik had er de tijd van mijn leven. Daarover wil ik niet al te veel kwijt. George zei ook tegen me: ‘Bob, jongen, ‘What happens in Berlijn, stays in Berlijn. Mondje dicht.’ Urologen zijn net gewone mensen, laat ik het daarop houden.

‘We blijven tenslotte urologen, niet’

In het hotel was het tot 4 uur ’s nachts nog een zootje. Traditiegetrouw spoten aangeschoten urologen met  brandslangen de gangen onder. ‘We blijven tenslotte urologen,’ zei George. ‘Wat kan stromen, moet stromen. En alles wordt vergoed, doen we niet moeilijk over.’ De grap van de dag kwam de volgende ochtend van een woedende hoteleigenaar. Hij zei: ‘You are urologists? I don’t give a fuck. You can go piss off, and don’t come back again.’

“Weer veilig terug in mijn straatje geloofde geen enkele buurman ene moer van wat ik had mee gemaakt. Alle buurmannen, op een na, zijn wel patiënt geworden van George. We gebruiken elkaars viagra-pillen door mekaar en de sfeer in ons straatje is uitgesproken happy-de-peppie, dat kun je wel zeggen.”

EINDE