Eddy Terstall schetste met zijn film Simon een ironisch portret van Nederland eind jaren tachtig, of beter: 1988, in het holst van de Oranje EK-euforie. Met relatief eenvoudige middelen wist hij een sfeer en levensgevoel neer te zetten dat doordrenkt was met typisch Nederlandse stoerheid en vrijheid. In een tijd waarin niemand opkeek van seksualiteit, drugs of euthanasie, wist Terstall een wereld te creëren waarin vrije gedachten hoogtij vierden. Waar Terstall’s eerdere films een terloopse toon hadden, had Simon stiekem de kenmerken van een progressief pamflet dat pleitte voor een egalitaire samenleving.
Komisch en ontroerend duo
De hoofdpersoon, de drugsdealer Simon, is een ruwe bolster met een blanke pit. Hij is een liefhebber van vrouwen (Rifka Lodeizen!), voetbal, flauwe praatjes met vrienden en scheuren in zijn dikke jeep. Homoseksualiteit is niet zijn ding, althans dat beweert hij. Maar als hij per ongeluk in contact komt met Kamiel, een deftige gay uit het Gooi, ontstaat er een onwaarschijnlijke vriendschap. Cees Geel (Simon) en Kamiel (Marcel Hensema) vormen hier een komisch en tegelijkertijd ontroerend duo. Het eerste deel van de film presenteert Terstall met een lichte toets, vol vrolijke beelden van de vriendengroep bij Simons strandtent.
Nog topless op het strand
Vooral deze scenes lieten zien hoe wij destijds ongedwongen genoten van vrijheid, seksuele openheid en ok – in de film – spiritualiteit. Maar dan moet de kern nog komen: de toon van de film verandert als Simon een tumor blijkt te hebben en Kamiel hem na jaren van afwezigheid weer trouw flankeert. Het afscheid is waardig en ontroerend. Ook de rouw werd een feest. Dat kon toen nog. Inmidddels is Simon een magische echo van een hedonistisch tijdperk, waarin progressieve idealen nog synoniem stonden voor optimisme, solidariteit, fun en dames, die nog ongestoord en stoer topless naar het strand konden. Das war einmal.
