Als ik op repo ga, trek ik mentaal een flinke broek aan om al die grote ego’s en giga-events te trotseren. Dat werkt prima, totdat je in de kleedkamer komt van de Amsterdam Arena en je daar een authentiek Nederlands-elftal shirt ziet hangen, met jóuw eigen naam erop. Als je vervolgens in dat Heilige der Heiligen ook nog een persoonlijke peptalk krijgt van Guus Hiddink himself, dan zit daar opeens een heel klein jongetje aan de thee. Deze happening was bekokstoofd door een Aziatisch automerk, waarvan ik om commerciële redenen de naam niet mag noemen (Hyundai). Later vermaakte Guus mij – ongetwijfeld voor veel geld – bij de lunch met smakelijke war stories uit zijn carrière. Ik had echter als 11-jarige meer aandacht voor de officiële KNVB-voetbal, die ik door deze Happy Achterhooker (o.a. Europacup 1 met PSV, halve finale WK met Oranje en Korea, Wereldbeker met Real Madrid) liet signeren.
Mijn verlosser
Een vergelijkbare ervaring had ik drie decennia terug toen ik als zeer beginnend journalist Johan Cruijff begin jaren negentig een onaangekondigd handje mocht geven. Bijzonder sympathiek was dat J.C. voor zijn dug-out spontaan veel tijd maakte voor mij, die slungel in dat leren jackje met lange haar van een noodlijdend huis-aan-huis-blaadje. Want terwijl de Spaanse televisieteams bijkans live op zender in zijn nek hijgden, vond nummer 14 het blijkbaar leuk om terug te blikken op zijn voetbaldebuut ooit in – jawel – het Oosterpark. Die avond was Cruijff mijn verlosser, El Salvador. Al was dat in Spanje stiekem nooit zijn echte bijnaam, daar heette hij El Flaco, oftewel: de magere. Maar goed, die Timmermanszoon uit Nazareth schijnt ook niet de dikste geweest te zijn.
Beeld: NOS
Falder.nl is de grootste site voor mannen van 50-plus van Nederland.
Vind je onze berichten leuk en wil je niets missen? Volg ons dan en like onze Facebookpagina
