Jaren geleden werd ik wakker met een schroevendraaier in mijn ruggenwervel. Niet letterlijk natuurlijk. Een scheurende pijn trok van mijn rug naar de tenen van mijn rechterbeen. Beklemming van een zenuw bleek later. Duurde een uur voordat de arts mij uit mijn lijden verloste met een injectie die een paard had kunnen vellen. Ik heb door de aanval zenuwschade opgelopen die zich soms uit in onwillekeurige samentrekking van de spieren in mijn onderbeen.
Kom van de bank!
Met het klimmen van de jaren is de pijn steeds nadrukkelijker aanwezig. Dan kan ik gaan huilen en bij de pakken neerzitten, maar dat schiet natuurlijk niet op. Er is maar 1 ding dat helpt: sporten. Hardlopen, wielrennen, schaatsen, boksen. Sport is het beste medicijn tegen veel kwalen. Wees een bikkel, rek op de pijngrens, is voor mij een soort mantra geworden. Maar de zenuwtic gaat nooit meer weg. Na 3 dagen moet ik gewoon trainen, anders word ik onrustig. En mijn been ook. Dat been is eigenlijk mijn personal coach die mij dwingt om te bewegen en mij een goed gevoel bezorgt. Gratis, dat dan weer wel.
