Moeder pakte de bagage in. Vader zorgde dat de auto een grote beurt achter de rug had (auto’s gingen in die tijd zo’n 100.000 kilometer mee). Ook tot de ‘things-to-do’ in die tijd behoorde een bezoek aan de ANWB-winkel. Wie lid was, kon rekenen op gratis wegenkaarten van de doorgaande routes. Michelin had in die tijd nog een forse inkomstenbron aan de verkoop van gedetailleerde landenkaarten, die naast de ANWB-kaarten onontbeerlijk waren. Van tevoren moest ook nog een bezoek aan de bank worden gebracht. Voor wie bijvoorbeeld Spanje als eindbestemming had, lagen enveloppen klaar met Belgische (die ook in Luxemburg geldig waren) en Franse franken en natuurlijk Spaanse peseta’s. Wie niet al teveel geld wilde meenemen, kon van tevoren bij het Grenswisselkantoor ook travellers cheques kopen van de merken American Express of van Thomas Cook.
Slaapzakken op achterbank
Tenten, ja die kon je vooruit sturen. Een De Waard-tent, die maar liefst 3500 gulden kostte, stond dan bijvoorbeeld in twee oliedrums klaar op de gereserveerde camping. Wie niet voor verrassingen wilde staan tijdens het opzetten, zorgde er overigens voor dat er thuis al werd geoefend. Voor de vakantiebagage werd de hele auto benut. De kofferbak bood te weinig soelaas. Slaapzakken werden uitgerold op de achterbank . De koelbox met broodjes ei, worst, kaas kwam tussen de twee voorstoelen te staan. Wie de beschikking had over een aanhangwagentje, kon de kinderen toch nog volde beenruimte garanderen. Anders was de kans groot, dat ze verder werden ingebouwd met kussens, de tentzak, haringen, handdoeken en andere zaken die ook écht mee moesten. Alternatief was de stalen dak-Imperial, waarop koffers, tassen, potten en pannen werden vastgesnoerd met een groot net.
Ingebouw ‘ja’. Maar gordels om ‘nee’. Die verplichting gold destijds nog niet voor de kinderen. Vaak ontbraken deze riemen ook gewoon op de achterbank. Onderweg vermaakten de kids zich met cassettebandjes van bijvoorbeeld Bert en Ernie. Vader en moeder luisterden noodgedwongen mee, omdat de walkman nog moest worden uitgevonden en de cassetterecorder zich dus vóór in de auto bevond. Vader en moeder deelden om het uur een cadeautje uit, om de lange reis wat dragelijk te maken. Zeer populair waren de plakplaatjes op het raam. Ook toen al was de leus: ‘twee uur rijden, één kwartier rusten’. Maar ook wie dat advies strikt opvolgde, was niet gegarandeerd dat de sfeer onderweg goed bleef. Het lezen van de kaarten zette menig echtelijke relatie zwaar onder druk.
Leven zuur maken
De kinderen hadden geen kaarten nodig om op de vaak krappe achterbanken elkaar het leven zuur te maken. Vaak omdat het te warm was. Airco was nauwelijks aanwezig in de auto’s. Of op momenten dat ook vader en moeder al moe waren. Bijvoorbeeld op het laatste stuk richting camping. Wat op zich al een beproeving was, omdat kaarten dan toch niet zo gedetailleerd bleken, als bij aanschaf werd gedacht. Echter, aan al het lijden komt een eind. Als de tent stond, de luchtbedden waren opgepompt en de piepers van thuis waren geschild, kon de vakantie beginnen. Vader zat met zijn camera al in de aanslag om de eerste vakantiemaaltijd vast te leggen. Want dit plaatje mocht niet ontbreken op de dia-avond ná de vakantie, waarvoor alle ooms en tantes al voor het vertrek waren uitgenodigd.
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
Volg ons op Twitter: @FalderNL en mis niets dat elke dag leuk, interessant of tof is.
