Op de radio hoorde ik het liedje Sophietje, ruim veertig jaar oud, zij dronk ranja met een rietje. De hit van Johnny Lion bestaat nog steeds. De zangcarrière van Johnny verzandde tenslotte, Sophietje-alleen kon de kar niet meer trekken dus werd Johnny journalist, onder meer voor Panorama. Daar was hij zeer welkom, zijn netwerk vormde de basis voor mooie interviews. In Johnny’s tijd wonnen we met Panorama een journalistieke prijs: de eer, een legpenning en 10.000 euro. De legpenning mochten we houden, de eer ook, het geld moest aan een goed doel besteed worden. Om een leuk maar veel te lang verhaal kort te maken: dat goede doel werd niet gevonden. Ook hier leidde inspraak tot besluitenloosheid. ‘Ten einde raad’ werden wijzelf het goede doel en gingen we met de hele redactie van Panorama (5 vrouwen, 22 mannen waaronder Johnny Lion) een lang weekend naar Brussel. In Brussel rolde niet alleen het geld, maar ook de bal. We gingen met z’n allen naar België-Nederland.
Na de wedstrijd: langdurig eten. Tenslotte zaten we middenin een groot restaurant aan drie ronde tafels. Ik kwam naast Johnny terecht. De bediening was goed georganiseerd, de drie tafels werden gecoacht door drie Brusselse meisjes. Het Nederlands elftal had gewonnen, Panorama had gewonnen dus wie had het volste recht op een grote gele pint? Misschien wel op twee of drie? De Brusselse bediening voelde de stemming goed aan, het ene blad bier na het andere werd op tafel gezet. De drie serveersters, die ook nog mooi waren, droegen een badge met hun voornaam. Lieve. Sophia. Titia. Lieve is een veel voorkomende naam in België. ‘Lieve Lieve’, was het natuurlijk al gauw. En na hoeveel bier werd Titia consequent aangesproken door Tiet-sia?
Sophia kreeg de minste aandacht. Boks in een jolige bieromgeving maar eens op tegen Lieve en Tieten.
Maar ze haalde alles in. Een aardige redacteur zei tegen haar: ‘Mooie naam, Sophia’. Ze begon te stralen. We vroegen door: ‘Hoe kom je aan zo’n naam?’ Sophia: ‘Mijn naam, daar zit een heel verhaal aan vast’. Nou, dat wilden de journalisten wel weten. Ze zette haar blad met negen bier versneld neer en vertelde. ‘Ruim twintig jaar geleden trad er in Brussel een beroemde zanger op, een zanger bij jullie vandaan, uit Holland. Hij toerde door België met zijn band, The Jumping Jewels, en mijn moeder was gek op hem. Dol op mijn vader en dol op die zanger, een beetje Indische jongen’.
Het werd al wat stil aan tafel. Sophia ging door. ‘Die zanger had éen grote hit, af en toe hoor ik dat liedje nog wel eens op de radio. ‘Sophietje, zij dronk ranja met een rietje’. We hingen aan haar lippen en keken terloops naar collega Johnny. ‘Mijn moeder, die in verwachting van mij was, besloot: als het een meisje wordt, noemen wij haar Sophietje’. Nu werd het echt stil aan tafel, ook aan de andere tafels begon iets te dagen. Sophia: ‘Mijn echte naam is dus eigenlijk niet Sophia, maar Sophietje’.
Er klonk geneurie aan tafel. Ik keek Indische Johnny van The Jumping Jewels aan. En wat ik al dacht: zijn podiuminstinct had hem niet verlaten. Johnny Lion, de oude liefde van de moeder van serveerster Sophia, ging staan, middenin het volle Brusselse restaurant, en begon a capella zijn oude hit te zingen. Met de complete Panorama-redactie als achtergrondkoor. Sophia was verbijsterd, ze begreep het eerst niet, maar al gauw wél. Daar stond de oude popheld van haar moeder te zingen, Sophia/Sophietje bediende die avond haar naamgever. Diezelfde aardige redacteur zei: ‘Weet je wat je doet? Bel even je moeder’. Maar die was overleden.
Dit verhaal komt uit de Nagelaten Werken van hoofdredacteur, schrijver en columnist Rob van Vuure.
Foto: Image by haritanita on Freepik
