Er zijn nog steeds guys die denken dat wielrennen een mannensport is.
Nou kan ik je wel vertellen dat dat al lang niet meer zo is, maar in de praktijk blijkt die overtuiging nog best hardnekkig. Een kleine opsomming van de dingetjes die ik als vrouwelijke wielrenner regelmatig meemaak:
– Bij een rit van 280 km, waar ik de enige vrouwelijke deelnemer ben, krijg ik de vraag: ‘Zo, ga, je ‘m uitfietsen denk je?’ Eh ja, dat is wel de bedoeling, jij?
– Als ik in een mannenpelotonnetje fiets, is er altijd wel iemand die meent dat ik af en toe geduwd moet worden, of uit de wind gehouden. Lief joh, maar nu ga ik op kop.
– De verbaasde blik: huh, kijk jij naar de Tour de France? Ja, voor de mooie tv-beelden van Frankrijk natuurlijk.
– Weer een verbaasde blik als ze erachter komen dat ik niet elke week drie keer fiets om gezellig bij te kletsen met vriendinnen. Nee gast, dat doe ik om mijn gemiddelde op te trekken.
– Al die mannen die ik inhaal, en die er vervolgens alles aan doen om mij weer in te halen. Want ‘gechickt’ worden, dat staat blijkbaar bijna gelijk aan castratie. Ik bedoel het niet als een aanval hè, het is gewoon een kwestie van trainen.
– Echt, ik kan zelf een bandje wisselen. Maar bij materiaalpech ben ik wel blij met hulp. Jij ook toch?
– Echt gebeurd: toen ik tijdens een klim in Spanje een man voorbij reed, riep hij me na: ‘Uitslover!’ No comments.
En laatst kreeg ik helemaal de opmerking van het jaar: ‘Fietsende vrouwen? Dat zijn geen vrouwen, meer een soort mannen.’ Huh? Ik voel me toch echt geen man in mijn zomerjurk en hakken.
Jullie bedoelen het waarschijnlijk alleen maar goed. En dat waardeer ik ook. Maar hey, denk maar zo: het geeft heus niks dat ik je inhaal. Mag jij schaamteloos naar mijn kont kijken.
Foto: Getty
