De jaren zeventig: een tijd van wapperende haren, psychedelische prints en auto’s die eruitzagen alsof ze rechtstreeks uit een sciencefiction-B-film waren geplukt. En als er één vierwieler was die de absurde essentie van dat decennium vastlegde, dan was het wel de Ford Taunus. Of moeten we zeggen, de ‘Ford Tjaunus’? Met zijn charmante gebrek aan echt rechte lijnen, leek de Ford Taunus te zijn ontworpen door een kleuter met een liniaal die een aspiratie had om Picasso te worden. Hoekige koplampen stonden naast ronde exemplaren alsof de auto wilde bewijzen dat vormen gewoon suggesties waren. En de rommelige grille? Wel, die leek te beweren dat symmetrie een overschatte concept was. Wie heeft twee gelijke zijden nodig?
Pimp my Ride, maar dan met ongeschoolde tapijtleggers
Maar wacht, laten we het interieur niet vergeten! Stappen in de Ford Taunus voelde als het betreden van een aflevering van ‘Pimp My Ride’, die was overgenomen door een bende van ongeschoolde tapijtleggers. Het kleurenpalet ging van ‘vergissing op de kleuterschool’ tot ‘help, mijn ogen branden!’ Ach, laten we houden op van die typische seventies-kleuren, of de hallucinante tint van elk telefoontoestel in Derrick. Laten we het niet hebben over het dashboard dat leek op een slecht georganiseerde knoppensoep. Wie heeft er nu echt een snelheidsmeter nodig als je gewoon je bestemming kunt raden op basis van het aantal waarschuwingslampjes dat oplicht? De Ford Taunus werd vaak vergeleken met een maffe professor met zijn onvoorspelbare karakter. Starten in de ochtend was als het indrukken van een reusachtige knop gemarkeerd ‘gok hier’ en hopen dat het geen confetti regende in plaats van olie. De versnellingsbak voelde aan alsof het geïnspireerd was door een oude speeldoos – je wist nooit zeker welk deuntje eruit zou komen.
De motor was als een rock-album
En toch, ondanks al zijn bizarre eigenaardigheden, was de Ford Taunus – stiekem doorgaans best betrouwbaar – geliefd bij zijn eigenaars, vanwege zijn licht-rebelse-voorkomen. Het was als die rare oom op familiebijeenkomsten, soms beschamend, maar altijd vermakelijk. Het geluid van de motor was als een rock’n’roll-album vol ongeregeldheden, en het gevoel van nostalgie dat de auto opriep, lijkt nu sterker dan de geur van oma’s suddervlees op zondagmiddag. Dus daar heb je het, de Ford Taunus en dan de editie uit de jaren zeventig blijft een meesterwerk van onlogische logica en een ode aan de kunst van het rijden zonder duidelijk doel. De ultieme burgermans-cruiser. Het was een auto die niet bang was om buiten de lijntjes te kleuren, zelfs als die lijntjes al scheef waren getrokken. Dus laten we een denkbeeldige hoed afnemen voor de Ford Tjaunus en zijn eigenaardige glorie – een blijvende herinnering aan een tijdperk waarin bolides net zo excentriek waren als de muziek en de mode.
