Sigrid: ‘Mijn vent en ik zijn al meer dan vijftien jaar samen. We hebben twee zonen, twee katten, een koophuis met serieuze hypotheek, een tweepersoonsbed, een auto (oké, een oud barrel, maar toch: een auto) en heel veel gezamenlijke vakantiefoto’s.
Toch is mijn vent officieel niet mijn vent, maar mijn vriend. We zijn nooit getrouwd.
Hij zit er overigens totaal niet mee om mij zijn ‘vriendin’ te noemen. Maar nu ik richting de vijftig ga, vind ik dat opeens toch een beetje armoedig klinken. Nou hoef ik heus niet per se zijn vrouw te zijn. Al duidt hij me aan als ‘moeder van mijn kinderen’, ‘mijn geliefde’, allemaal goed. Maar ‘vriendin’, dat kan ook iemand zijn die je wel aardig vindt en slechts een keer per jaar ziet.
Het is in elk geval niet degene die liefdevol nieuwe onderbroeken voor je koopt, de puistjes op je rug uitknijpt en je haar knipt tijdens een lockdown.
Persoonlijk krijg ik ‘mijn vriend’ in elk geval mijn strot niet meer uit. We zitten toch niet meer op de middelbare school? Bij ‘mijn vriend’ denken de mensen dat ik al drie keer gescheiden ben en hij mijn zoveelste nieuwe Tinder-date is. Ik heb bovendien gemerkt dat ik stukken serieuzer word genomen als ik het over mijn man heb. Laatst nog had ik een akkefietje met een tapijthandel omdat het bestelde tapijt voor ons nieuwe huis veel duurder uitviel dan ze in de winkel hadden voorgespiegeld. “Dat ga ik even met mijn man bespreken, u hoort van mij’, hoorde ik mezelf op hoge toon zeggen toen de verkoper probeerde mij met een kluitje het riet in te sturen. Uiteindelijk kreeg ik mijn zin. Was dat ook gebeurd als ik het met mijn vriend had besproken?
Maar goed, feit blijft dat wij officieel geen man en vrouw zijn. Hoe dat zo gekomen is, geen idee eigenlijk. Zelf droomde ik als meisje nooit van een witte jurk. En hij heeft me nooit gevraagd.
Ik hem ook niet, want toen ik hem leerde kennen maakte hij me al snel duidelijk dat hij niks had met trouwen. Hij vond het poppenkast. En eerlijk is eerlijk, ik ben natuurlijk best vaak op bruiloften geweest als gast, waarbij vooral opviel dat het bruidspaar in kwestie stijf stond van de stress. Wat moet je ook met een feest met tweehonderd gasten waarvan je er misschien maar twintig echt leuk vindt en voor wie je op zo’n dag niet eens tijd hebt. Ik zie dat niet voor me. Om nog maar te zwijgen over het geld.
Trouwen is belachelijk duur, dan maak ik liever een mooie reis. En nog een voordeel van niet getrouwd zijn: je gaat tenminste nooit scheiden.
Toch denk ik elke zomervakantie weer: misschien gaat hij me nu wel vragen. Op een Franse camping tijdens de afwas, in een zonnebloemenveld of boven op de Mont Ventoux met de racefietsen tussen ons in. Nope, nada, nyet, tot nu toe dan.
Dit weekend vertrekken we weer voor drie weken naar Frankrijk, dus wie weet. Maar of ik ja zou zeggen? Hij is toch totaal niet romantisch. Dus misschien is vriend en vriendin zo gek nog niet.’
Fotografie: Getty
