Hoe was het ook alweer om twintig te zijn en dan op te staan? Ik zou het nog één keer willen meemaken. Je slaat je ogen op en het eerst wat je tegemoet staart, is je eigen forse ochtenderectie. Je hebt een natuurlijke energieboost te vergelijken met de inname van een gehele strip XTC-pillen. Je spieren voelen alsof je zo kunt optreden als slangenmens in Cirque du Soleil. En nergens píjn. Nergens een protestschreeuw van een orgaan of spier die in de knel zit, of nog aan het bijkomen is van de dag ervoor.
Dokter, als ik hier druk
Wat een verschil met nu. Mijn moeder zou zeggen ‘van pissebed naar kakkebed’. Het ene kwaaltjes is nog niet bestreden of het volgende euvel dient zich alweer aan. ‘Dokter, als ik hier druk, doet het daar zeer.’ Zoiets. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de gele hesjes-acties ín het lichaam. Er heerst daar zware onvrede over mijn fysieke beleid. Vooral mijn spieren tonen een actiebereidheid, waar een Fransoos jaloers op wordt. Ik hoef maar iets te doen wat buiten de ‘muscle-CAO’ valt en ze gaan stokstijf in staking. Een CAO overigens met steeds strengere arbeidsvoorwaarden, naarmate de jaren vorderen.
Is dit ouderdom? Valt er wat tegen te doen? Het simpele antwoord kwam na het lezen van een interview met Jan Mulder, in Volkskrant Magazine. De oud-voetballer, commentator en columnist kampt met spierreuma, ouderdomsdiabetes, de naweeën van een tia en een dalende testosteronsspiegel. Voor Jan is het huidige leven echter simpel. Alles beter dan de saaie nul van dood. Als hij maar één procentje overhoudt van zijn voorheen schitterende lichaam dan is hij al tevreden. Zelfs zijn levende brein op sterk water ziet hij wel zitten. En nu? Nu beziet hij al zijn pijntjes en ongemakken van de zonnige kant. Het gaat er niet om wat je niet meer kunt, maar wat je nog kan. Klinkt simpel hè. Maarruh, waarom zou je het moeilijker maken?
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
Volg ons op Twitter: @FalderNL en mis niets dat elke dag leuk, interessant of tof is.
