Met Spotify als godsgeschenk draag je tegenwoordig miljoenen songs en artiesten gewoon bij je op je telefoontje. Ontdekken staat centraal. In de wekelijkse ontdekkingsreis die Spotify voor je klaarzet kom je vaak edelstenen tegen. Heerlijk. Zoals Joanne Shaw Taylor. En gisteren nog Orianthi.
Ik ben een groot fan van vrouwelijke gitaristen.
Dit zijn twee vrouwen die de spreekwoordelijke sterren van de hemel spelen. Die je ongekende rillingen over je rug bezorgen. Op het gevaar af dat dit een heel seksistisch stukje wordt – want dat wordt het al snel als je praat over vrouw versus man – wil ik graag een statement maken: ik aanbid vrouwen met een gitaar. Zo. Ik aanbid bovengenoemde dames, maar ook Joan Jett, Bonnie Raitt, Poison Ivy en Rory Block. O ja, en de zusjes Wilson van Heart (Barracuda) en onze eigen Ellen ten Damme!
Vrouwelijke lezers zullen direct roepen: ja, dat is omdat het lekker sexy is. Of ze kunnen ook een ‘mannendingetje’.
Maar noem mij sneu naïef of hulpeloos onschuldig: ik heb er nooit zo naar gekeken. Of het is onbewust. Dan geef ik hierbij graag de schuld aan mijn vader die heel macho en dominant was. Die heeft mij nooit verteld dat vrouwen ook alles kunnen (sic).
Even serieus. Wie schetst echter mijn verbazing – o dank aan het Grote Internet – dat er blijkbaar mannelijke en vrouwelijke instrumenten bestaan. Op de site Atria – Kennisinstituut voor Emancipatie en Vrouwengeschiedenis, jawel – staat een interessant artikel over dit fenomeen. Zoals je als kleine jongen met auto’s en een voetbal moet spelen en een meisjes met poppen, zo is er ook een verdeling in male en female muziekinstrumenten.
Er staat onder andere te lezen: Wie inzoomt op het genre popmuziek, ziet dat er in dit genre veel instrumenten aanwezig zijn die bekend staan als mannelijk. Zowel de (bas)gitaar als drum hebben een masculien karakter. Zang is daarentegen feminien en piano is neutraal. Dat betekent dat vrouwen later automatisch in de minderheid zijn in dit genre, met als gevolg dat er weinig rolmodellen zijn voor de nieuwe generatie. Zo houdt dit systeem zichzelf in stand.
Tja. Nooit op die manier bekeken. Ik vind de elektrische gitaar gewoon een sexy instrument, of hij (zij?) nou door een man of een vrouw wordt bespeeld. Of het instrument een erotisch tintje krijgt dankzij de vrouw? Want de hals van een gitaar is nu eenmaal een fallussymbool? Tja, kan. Maar ook als dat het geval zou zijn, is dat dan een misdrijf? Hoe langer ik erover nadenk, denk ik eigenlijk dat ik gewoon jaloers ben dat ik zelf niet zo virtuoos kan spelen. Het is Freudiaans! Verkeerde projectie. Hetzelfde heb ik trouwens met vrouwen op een racefiets. Vooral die mij heel hard voorbijgaan. Maar dat voor een volgende keer.
Foto’s: 123RF
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
Volg ons op Twitter: @FalderNL en mis niets dat elke dag leuk, interessant of tof is.
