"Nog wat gezien, Johan?"
“Die Esther Ouwehand blijft maar zeiken”
Een ruimteschip vol aliens uit de Andromeda-nevel landt, na een vlucht van 5000 lichtjaren, in Nederland. De opdracht van hun Emperor luidt: zoek voor het Andromeda-museum naar de ultieme boze witte oude man van Europa, en neem die mee voor de interplanetaire collectie. Johan Derksen maakt een zeer goede kans.
Vorige week belandde ik al zappend bij voetbalprogramma Veronica Inside, juist op het moment dat Wilfred Genee aan Derksen zijn klassieke vraag stelde: “Nog televisie gekeken, Johan?” Dat is het sein waarop Johan volkomen los gaat. Ik schrijf het hier zo letterlijk mogelijk op. Johan Derksen: “Al die nieuwe dames in de Kamer zijn op een ongezonde manier camerageil. Vooral die Esther Ouwehand van de Partij voor de Dieren. Mijn vrouw heeft op haar gestemd, dat komt nooit meer goed in huize Derksen. Die Ouwehand blijft maar zeiken en zeiken, volkomen geobsedeerd door die Rutte moet weg. Ja, meisje wie ben jij? Al die figuranten van die splinterpartijtjes die trekken op een ongezonde manier de aandacht. Die Marijnisse is ook een slap aftreksel van haar vader en dan dat vrouwtje van de Partij van de Arbeid, dat lult en lult maar, en dan mevrouw Simons, dan loop ik altijd even de kamer uit. Waarom? Ja daar moet ik spontaan van plassen, en dan die Hells Angel van die boerenpartij in dat leren jack, die lult ook voor het Vaderland weg. Maar het is geen cabaretvoorstelling, het gaat over de toekomst van het land. Met z’n allen hebben de dames zo’n klein doelgroepje in Nederland en die willen dan effe bepalen wat er gebeurt, kom op.”
Johan Derksen is onze knuffelbelediger geworden
Het komt u vast vertrouwd voor, als u het programma kent. Zo gaat het elke week. Gijp, Boskamp en Derksen lopen de witte-50plus mannenpolonaise en nemen geen enkel blad voor de mond. Veronica Inside is een Vrijstaat voor allerlei seksistische en politiek zwaar incorrecte grollen en grappen. Het is zonder meer een leuk programma, omdat er een stilzwijgende afspraak met zender en kijker aan ten grondslag ligt: “Eigenlijk kan het niet wat we hier zeggen, dat weten wij ook wel, maar dáárom is het juist zo leuk!” Kassa!
Johan Derksen is een geval apart. Voor wat hij er 2 x per week voor zo’n 600.000 kijkers uitgooit zou hij, indien tewerkgesteld bij Coolblue of als trainer van een voetbalclub of in een willekeurige overheidsbaan, op staande voet worden ontslagen. Maar Johan Derksen heeft het stadium van onkwetsbaarheid allang bereikt. “Feminisme? Dat zijn wijven die klagen.” “Marco Borsato trekt bij elk nummer een gezicht alsof hij in zijn broek staat te schijten.” Of: “Je mag toch helemaal niks meer zeggen in dit landje.” En het dan lekker toch 2 x per week ongestraft doen. Het maakt allemaal niet uit. Derksen is onze favoriete knuffelbelediger geworden. Naarmate Derksen ouder wordt – af en toe trilt en hapert Derksen in stem en gebaar – is hij ons steeds dierbaarder. Johan Derksen is het ventiel van de boze witte-mannenmassa, dat wekelijks sissend leegloopt en ons verzoent met ons statusverlies in een diverse wereld.
Als Johan Derksen nietbestond, moest hij worden uitgevonden
Beledigen is fijn. Beledigen lucht op. In – nota bene – Egypte bestaat een gezelschapspel, waarbij Egyptenaren verschrikkelijke grappen over elkaars ouders vertellen. In de theehuizen van Egypte beledigen twee mannen onder aanvuring elkaars familie. Wie de mooiste beledigingen uitkraamt heeft gewonnen. Het publiek beslist. Opgelucht gaan ze weer huiswaarts, naar een wereld vol regels.
